Er zullen ongetwijfeld mensen zijn geweest die het erg jammer vonden dat er afgelopen jaarwisseling geen vuurwerk afgestoken mocht worden. Niet dat er niets te horen was, maar het was aanmerkelijk minder dan de jaren voorheen. Ik vond het erg prettig. Ik ben dan ook een vrouw. Ze zullen er vast zijn, maar ik heb nog nooit een vrouw zich horen verkneukelen dat ze weer eens lekker veel vuurwerk mocht gaan afsteken. Grotendeels een mannending. Sommige knallen zijn zo intens hard dat ze me aan oorlog doen denken. Ik heb me vaak afgevraagd hoe mensen die uit oorlogsgebieden zijn gevlucht zich hier zouden voelen in zo’n nacht vol ‘vrolijke bombardementen’.
Ik heb ook nog wel een leuke vuurwerk herinnering van toen ik een jaar of zestien was. Ik vierde oud en nieuw bij een vriendin. Haar broer had een heel duur siervuurwerkje gekocht, dat de klapper van de avond zou worden. Eindelijk was het zover. Alle knallen waren op en hij liep opgetogen de tuin in. Wij met z’n allen veilig achter het raam. Hij stak het ding aan en ging iets naar achteren. We stonden allemaal strak van verwachting toen het ding opeens ‘fliep’ zei. Er floepte één klein kleurtje uit, zo’ 20 cm boven het kokertje. Zijn gezicht zie ik nog voor me. We hebben ons slap gelachen. Het was inderdaad iets geweest om nooit te vergeten.
Het is midden winter, maar in onze Oosterpark is de specht al volop bezig. Ik meen dat hij normaal gesproken in het vroege voorjaar begint met timmeren, maar het prachtige, volle geluid is al regelmatig te horen. Er komen ook al overal blaadjes van bloembollen naar boven. We leven momenteel in een wonderlijke wereld, waarin het opeens weer goed gaat met zeearenden, ringslangen en wolven in ons landje. Laten we naast alle lastige momenten ons ook verwonderen over de kracht en de pracht van de natuur.
Wat ons, in ieder geval mij, wist te verrassen waren alle bladercirkels die plots in ons park verschenen. En opeens werden de cirkels smileys. Overal werden we toegelachen. Een man die dagelijks heel rustig overal cirkels en gezichtjes aan het harken was. Hij liet wat mij betreft ook zien dat lawaaiige bladblazers onnodig zijn. Een harkende man straalt iets heel ontspannends en vredigs uit. Ik vind het een zegen als er mensen zijn die zich zo weten te uiten dat iedereen er blij van wordt. Een prachtig initiatief. Dank je wel, Martijn!