Mijn naam is Willem, ben 68 jaar oud en heb de laatste jaren van mijn werkzame leven in de zorg gewerkt. Ben geboren en getogen in de Oosterparkwijk en heb tussen 1978 en 2004 een omzwerving gemaakt door de stad in diverse wijken. Sinds 2004 weer heerlijk terug in deze fijne wijk.
2020 begint zoals de laatste jaren standaard. Na de traditionele nieuwjaarsdag bij familie op 2 januari uit eten met mijn partner ter gelegenheid van het begin van onze relatie.
Tot 11 maart ging het leven eigenlijk wel zijn gangetje. Deze dag kon ik met mijn partner en mijn jongste dochter nog naar een voorstelling van het Nederlands Danstheater in de Harmonie in Leeuwarden. De volgende dag werd de lockdown afgekondigd. Wat me opviel was de stilte op straat, nauwelijks verkeer en beweging. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo erg, want het was de sereenheid die me overviel. Een tijd van herschikken volgde, hoe gaan we met de dingen om. Wat ik vooral bijzonder vond, is dat we eigenlijk veel te veel van zoveel hebben. Eigenlijk werden we met de neus op de feiten gedrukt. Eigenlijk ervaar ik wat ik al tijden denk en voel, veel te veel van zoveel. We kunnen uit met veel minder. Maar niet met aandacht voor de ander om ons heen. Af en toe eens een maaltijd bij de buren of anderen in de flat afgeven. De eetclub die ik was gestart kon niet meer doorgaan, voelde even niet goed. Dan maar eten koken, pakketje maken, leuk briefje erbij en voor de deur uitreiken. Ik kan nog uren doorgaan. Denk om elkaar en om jezelf. Hopelijk komt er een mooiere wereld als een feniks tevoorschijn.