Het zou een zomers warme dag worden op zaterdag 13 september!
Dus zat ik me ’s morgens in korte broek en op sandalen te verheugen op weer een prachtig (want altijd mooi weer!) Oogstfeest, het vijfde alweer, in de steeds meer begroeide en bewoonde Paradijsvogeltuin.
Aan het begin van de middag voelde ik een paar drupjes en ik keek eens op Buienradar – jéétje, er kwamen zo te zien behoorlijke regenbuien aan! Lange broek aan, oude schoenen en een regenjas met capuchon. Zo arriveerde ik even later in een natte en regenachtige tuin met slechts enkele tientallen bezoekers. Na enige vertraging ging de spectaculaire openingsperformance van start, een soort parade met een enorm grote met houten latten gestileerde vogel op een metalen vehikel, dat fietsend werd voortbewogen. Hierna een wat kleinere vogel op een bakfiets met bewegende houten vleugels. Beide verraadden de hand van houtkunstenaar Thijs Koster. Helemaal voorop zigzagde een klein vogeltje op een fietsje, vergezeld door een weids gebarende vogelmens. De bemanning van dit alles droeg ieder een lange vogelsnavel wat een welhaast filmisch beeld opwekte. Hiermee werd het publiek uitgenodigd om mee te lopen naar de plek waar Jeugdcircus Santelli zou gaan optreden. Onderweg ontwaarde ik in de regen een man boven op het dak van het betonnen bouwsel dat hier altijd al stond. Hij sprong met een salto van het dak en ik waande me nu echt in een surrealistische film!
Natte camera
Mijn camera was ondertussen zeiknat geworden en het water liep er vanaf. Hij zou tegen een regenbui moeten kunnen, maar dat had ik nog nooit durven testen. Nu was het niet anders en nam ik het risico… Het liep gelukkig goed af!
Voor Santelli regende het op dat moment te hard maar toen het een uurtje later iets droger werd, maar nog steeds zachtjes regende, gingen de presentaties van start. Tussen de hoge trussen werden halsbrekende en adembenemende capriolen uitgevoerd. Het meest spectaculair vond ik Pascalles (artiestennaam), een jongedame die aan heur haar omhoog getakeld werd en vervolgens de prachtigste figuren uitbeeldde. Ik geloofde mijn ogen bijna niet, wat voor krachten kwamen er wel niet op haar hoofd, haar en nek terecht!
Ik kwam weer op adem bij de landelijk bekende en zeer innemende singer-songwriter ‘Marit’, nog steeds in de lichte regen. In het bos was de poppenkastvoorstelling ‘Capaldi’ voor iedereen vanaf 6 jaar net begonnen. Deze voorstelling over een familiegeschiedenis werd gespeeld door Denise Beekman, met muzikale begeleiding van Esker van de Werken. De voorstelling speelde binnen, in de werkplaats van Steven. Lekker droog dacht ik verheugd, maar toen ik de deur opende, bleek het zo propvol te zijn dat er werkelijk niemand meer bij kon.
Terug wandelend naar het centrale plein passeerde ik een groot rond bord, waarop ronde schijven waren bevestigd met afbeeldingen van o.a. Trump, Poetin, Wilders en Netanyahu. Op deze koppen kon je met een soort katapult schieten; als je raak schoot dan viel zo’n kop op de grond. Er lag trouwens al eentje op de grond, van wie weet ik niet. Maar héél geschikt om je frustraties op af te reageren!
Mijn oren vingen geluiden op van een soundcheck: ‘Sleeper Nell’ stond op het punt van beginnen. Singer-songwriter Pieternel Teekens met begeleiding bracht dromerige folk-achtige liedjes. Het begon me op te vallen dat de programmering dit jaar geen (harde) popbands met elektrische gitaren bevatte, geen spektakels in en op het water en voor het overige ook is gekozen voor fantasie- en sfeervolle acts. Dat verdient een compliment voor de organisatie, die hiermee aantoont niet voor de makkelijke weg te gaan!
Moeder aarde
Sfeervol, raadselachtig, mystiek en toch ook heel aards – zomaar wat termen om de performance van Nina Iggy in de romneyloods te duiden.
Ik zag een een vrouw die bovenuit een heuvel als ‘Moeder Aarde’ tevoorschijn kwam en later afdaalde naar het publiek. Haar handen waren een soort klauwen en hiermee droeg ze een ruig bolvormig object bestaande uit kleine vruchten, of grote zaden, die uiteindelijk aangeboden werden aan het publiek. Aan het eind van de voorstelling verdween de vrouw weer in de aarde en in plaats van haar stond er nu een plant. Ik begreep er nog weinig van maar één van de kinderen in het publiek riep: “Het was een zaadje!” Hij had het begrepen en het slotapplaus was zowel voor Nina als voor hem.
Tijd om een bord eten te halen bij het KAS-teel, een gezonde vegamaaltijd. Wel daarna zelf even afwassen. Zoals altijd waren alle dranken en eterij op donatie.
Het was nu echt droog geworden en het was na al die druilerigheid bijna spectaculair om te zien hoe snel de tuin zich nu vulde met het toestromende publiek. In een mum van tijd was het bomvol zoals bij al de Zaai- en Oogstfeesten van de afgelopen jaren!
En dat brengt me ook even weer op vaste onderdelen zoals een weggeef/ruilmarkt voor stekjes en zaden, knutselen voor kids met Joyce of Hilda, workshop sieraden maken met Mojan en kinderen schminken, waar ik een breed penseel zag waarmee je in één keer de kleuren van de regenboog kunt aanbrengen! Uiteraard kon je ook weer pannenkoeken bakken en drankjes halen bij de ‘Wildpluk Cocktail Bar’. Nieuw dit jaar was een uitgebreide collectie shirts met opdruk ‘Paradijsvogeltuin’ die aangeboden werden. Kosten: ook op donatie.
Het Italiaanse Duo Taranteira ging los met in dialect gezongen liedjes, veelal gebaseerd op traditionele Italiaanse folkmuziek. Taranteira is Emanuele Franceschini op de diatonische accordeon en met zang van gitariste en zangeres Nana del Hue. Alle muziek was bedoeld om op te dansen en dat gebeurde dan ook volop – het werd een soms wilde bedoening!
Ontspruiten
De avond was ondertussen ingevallen en het werd tijd voor de bekendmaking van de winnaar van de beeldenwedstrijd ‘Ontspruiten’. Begin dit jaar nodigde de Paradijsvogeltuin kunstenaars, vindingrijke knutselaars, innovatieve makers, autodidactische talenten en professionele ontwerpers uit om mee te doen aan een inspirerende beeldenwedstrijd waarin makers hun creatieve ei kwijt konden. Deelnemers maakten kans op een mooie beloning van € 1000, gekozen door het publiek middels een stemsysteem. De expositie met in totaal 6 kunstwerken werd geopend tijdens het jaarlijkse Zaaifeest in april. Bezoekers konden de hele zomer stemmen op hun favoriete kunstwerk. Sommige kunstwerken waren, al of niet kunstmatig, in zo’n lange periode en veelal gemaakt van natuurlijke materialen onderhevig aan verandering, aan groei zowel als aan verwering.
Uiteindelijk won kunstenaar Thijs Koster, ‘oerbewoner’ van de Paradijsvogeltuin, de eerste prijs met ‘Slapende ogen’, een levend kunstwerk, bestaande uit een boom die de afgelopen maanden steeds meer ontsproot. Slapende ogen werden wakker gemaakt, knoppen openden zich en nieuwe bladeren kwamen tevoorschijn.
Ik had een afspraak, zodat ik Legiana Collective helaas moest missen. Legiana is een muzikaal en akoestisch collectief, bestaande uit zeven leden, waarvan de meesten uit Nederland komen. De muziek die ze maken is dat echter niet, want het is folk, maar dan wel uit alle werelddelen. Van de hoge bergen in Zuid-Amerika tot polka invloeden uit Oost-Europa, maar ook gewoon het traditionele Ierland. Ik hoorde achteraf dat ze van het publiek dolgraag nog wat langer mochten doorgaan, en dat deden ze.
De programmering vermeldde verder voor de avond muziek van DJ’s Alex en Ries, tot uiteindelijk 23.00 uur.
