Mevrouw Bien Bos woont in de Wielewaalflat aan de Zaagmuldersweg
op de 4e verdieping. Vanuit de woonkamer kijkt ze uit op het Wielewaalplein en
verderop ziet ze nog net de Martinitoren. Ze is 100 geworden in juli en
burgemeester Den Oudsten is die dag langs geweest. “Die is zelf 70”, weet ze.
Ze kreeg een bloemstuk met een kaart met het raadhuis erop. De 100-ketting draagt ze met trots, zodat
iedereen kan zien dat ze honderd geworden is. Bien Bos woont al bijna 62 jaar
in de flat, de eerste 54 jaar samen met haar man. Die is 8 jaar geleden
overleden.
Ze werkte lang in het RKZ aan de Hereweg en heeft een tijd
lang intern gewoond daar. De maand voor de oorlog uitbrak begon ze als hulp in
het ziekenhuis. Ze heeft ook Duitse soldaten geholpen. Als die er lang lagen,
dan ontstaat er toch belangstelling. Of ze al van thuis bericht kregen en zo
meer. Haren werd indertijd een dag eerder dan Groningen bevrijd. De Canadezen
zijn toen niet over de Hereweg getrokken, maar achterlangs. De Hereweg is
daardoor wel gespaard gebleven en het ziekenhuis bleef gewoon open.
Of ze van voetballen houdt en naar FC Groningen is geweest
in het Oosterpark-stadion? Dat is ze zeker. Het was dan zo druk, zo druk in de
wijk. Met politie te paard erbij. Het was leuk! Ze heeft nu geen favoriete
voetballer van FC Groningen, de beste vindt ze de mooiste. Je pikt die er zo
uit. Maar er komen iedere keer weer nieuwe. Hans Nijland (voormalig directeur
FC Groningen) is langs geweest met een cadeau: een FC Groningen sjaal en een
uitnodiging voor het bijwonen van een wedstrijd in de Euroborg. Ze was nog niet
in het Euroborg stadion geweest, maar heeft onlangs genoten van een wedstrijd
daar.
Ze sport zelf ook, aan de overkant van het kanaal. Moest van
de dokter om botontkalking tegen te gaan. Je groeit anders krom, had de dokter
tegen haar gezegd.
Wat ze vindt van de Oosterparkwijk nu. De wijk is mooi
opgeknapt en er is een mooi standbeeld bijgekomen op De Velden. Vroeger was het
Wielewaalplein een groot grasveld met winkeltjes ervoor en twee lagen woningen.
Kleding, kapper(dames en heren), een bakker (die nu aan de overkant van het
Oosterhamrikkanaal zit), een echte slagerij, schoenmaker, fruit en groente. We
hadden alles en kwamen niks te kort. Dat is nu wel anders. Gelukkig is haar
uitzicht grotendeels behouden gebleven toen de Groenling flat erbij is gebouwd.
Ze is nog best zelfstandig: “Ik red me overal nog mee.”, zegt Bien Bos. Ze heeft geen haast, werkt niet meer en staat niet op tijd. Ze eet veel groentes en wel pasta tussendoor. Soms ook wel een kant-en-klaar maaltijd, voor het gemak. Om ook 100 te worden heeft ze één advies: “Gewoon volhouden.”. Als je altijd ziekelijk geweest was en niks kon, dat was erger. Maar ze is zelf met wat ups en downs overal wel doorgekomen.
Ze las toevallig in de krant: van vroeger kun je meest meer
van vertellen dan van wat je heden ten dage hebt meegemaakt. Dat merkt ze zelf
ook wel. Bijvoorbeeld dat Nederland bijna door was met een voetbalwedstrijd,
maar met penalty’s verloor. Zo goed gespeeld en dan moet het met penalty’s.
Maar wanneer was dat? Ze sprak daar tijdens het bezoek van Hans Nijland over, maar die wist ook niet wanneer dat was.
Degene van de FC Groningen die toen ook mee was heeft het op de telefoon
opgezocht: het was in 2003!
Haar lijfspreuk is: “Ik ben een tevreden mens”. Je krijgt
wel eens wat, maar je komt er altijd weer door. Je geeft niet zomaar op. Ze
sluit af met: “Ik moet tevreden zijn met hoe alles gaat”.
En daar kun je 100 mee worden.
Foto(s): Bien Bos 100 jaar | Erik Brand.