Ten tijde dat ik dit schrijf ligt er buiten een beetje sneeuw. Een witte Sint, best vroeg dit jaar.
Een paar dagen geleden reed ik Groningen uit, richting Hoogezand. In de stad was er door alle warmte niets meer te zien, maar daarbuiten was het een prachtig sneeuwlandschap. Overal lag nog rijp. Magisch en van een wonderlijke schoonheid. Zo verstild als het dan kan zijn…
De natuur blijft een mysterie en steeds weer zo verrassend. Elk herfstbos is een lust voor het oog en elk sneeuwlandschap weer overweldigend mooi. Net als de komst van een baby. Hoeveel baby’s worden er in de wereld wel geboren in één minuut? Velen, maar elke baby is opnieuw een wonder.
Schaatsen kan nog niet, dat is nu alleen weggelegd voor de waterhoentjes. Zelfs de eenden zijn nog een ietsje te zwaar. Een paar weken geleden hadden we een hele andere uitkijk op onze vijvers. Ik sprak iemand die zei inmiddels 40 jaar in de Oosterpark te wonen, maar dat hij het water nog nooit zo hoog had gezien. Grote delen van de paden waren niet meer zichtbaar. Bomen stonden met hun ‘voeten’ in het water en op het bankje kon je alleen nog zitten met regenlaarzen aan. Het gebied van onze gevleugelde vrienden was even flink uitgebreid.
Een paar keer zag ik een groep Canadeze ganzen, een stuk of 15, onze Oosterparkvijver eer aan doen. Zo rustig als die zijn. Stilletjes met z’n allen glijdend over het water. Majestueus. Heel anders dan ‘onze’ territoriale Nijlganzen. Die waren niet echt gastvrij tegenover onze wintergasten. Vanuit hun hoge geknotte boom probeerden ze de Canadezen weg te schreeuwen, maar die trokken zich er gelukkig niets van aan.
Weet je dat Nijlganzen eigenlijk helemaal geen ganzen zijn? Dat zijn uit de kluiten gewassen eenden. Misschien heeft hun grote mond.. eh .. bek.. ze toch de gansstatus is gegeven. Of misschien lijken ze net iets meer op een gans dan op een eend?
Ben benieuwd of de Kerstman dit jaar ook zijn arrenslee kan gebruiken of dat een witte wereld dit keer alleen is weggelegd voor Sinterklaas. Wat mij betreft mag dit weer een tijdje blijven en dan vanaf februari weer opwaarts naar de lente. We gaan zien wat het leven voor ons in petto heeft.
Carpe Diem. Pluk de dag. Geniet met volle teugen van wat er nu is, altijd weer.
Een (sociaal) warme kerst en een fantastisch nieuw jaar gewenst alvast!