Het is iedere keer weer een aparte ervaring om vanaf de Paradijsvogelstraat, via een vlondertje en een roestig hek, de Paradijsvogeltuin binnen te gaan. Je betreedt een totaal andere wereld. Van een keurige nieuwbouwstraat, met keurige huizen, kom je terecht op een voormalig fabrieksterrein, waar tussen restanten van de oorspronkelijke bebouwing, caravans en een oude autobus te vinden zijn plus nog wat losse bouwsels. Op een centrale plek valt een glazen gebouw op dat deels als ontmoetingsruimte dienst doet, deels als kas. Daar tegenover bevindt zich een open podium waar regelmatig optredens plaatsvinden. En aan de andere kant is een grote, houten bar neergezet, met een paar krukken ervoor – de Paradijsvogeltuinbar. Her en der groeit en bloeit ongeordend enig groen. Maar ook is er een moestuin aangelegd. En wie op zoek is naar zaden en stekjes – bij de ingang staat een kast waar de liefhebber zijn hart kan ophalen. Het is een alternatieve wereld waar creatieve bewoners hun domein hebben gevonden. Wanneer het hek open staat, zijn bezoekers welkom. De Paradijsvogeltuin is een plek voor en door de buurt – dus aarzel niet naar binnen te gaan. Het is een genoegen om er rond te lopen.
Poëzie
Op 21 september vond in de Paradijsvogeltuin het jaarlijkse oogstfeest plaats. Met als altijd een vol en gevarieerd programma. Gelukkig waren de weergoden ons die dag goed gezind. De zon scheen volop, de lucht was blauw, met een enkel onschuldig wolkje dat geen kwaad in de zin had. Er was bij dit mooie weer veel publiek op het evenement afgekomen. Na het welkomstwoord van bewoonster Franziska, met naast haar collega Jan Joost die als haar microfoon dienst deed – zijn stem bereikte bijna het hele terrein – betrad gitarist Hielke de Boer het podium. Hij speelde een aantal eigen composities, ingetogen muziek met een melancholieke sfeer. Wie de moeite nam naar hem te luisteren, werd erdoor geraakt. Na hem kwamen twee dichters aan het woord – Bart Adjudant en Bill Mensema. Bart is een virtuoos in het schrijven van light verse – poëzie die licht van toon is, spits, speels en humoristisch, en vaak gemakkelijk te volgen. Drs P. was een ware meester in dit genre, maar Bart doet op zijn eigen wijze niet voor hem onder. Met het gedicht ‘mits smaakvol bereid’ haakte hij in op de actualiteit. In het veelbesproken debat met Kamala Harris beweerde Trump dat immigranten in het stadje Springfield (in de staat Ohio) huisdieren van de bewoners als maaltijd op het menu hadden gezet. Het inspireerde Bart tot de volgende dichtregels:
We houden onze katten voorlopig maar binnen
Een vluchteling eet zo’n dier graag als ontbijt
Ook honden, parkietjes, reptielen en spinnen
Verorbert men gaarne (mits smaakvol bereid)
Wat moeten we met onze beessies beginnen
Als Faber ons niet van de migranten bevrijdt
Bill Mensema introduceerde zichzelf met de woorden “Ik ben geen dichter, ik ben een schrijver”. Vervolgens droeg hij een lange tekst voor, getiteld ‘Captain Liefde’, waarin hij de wederwaardigheden beschreef van oom Neppie, die na zijn dood nog allerlei avonturen beleefde. Doordat hij vrij plotseling was overleden, had hij zijn bucketlist niet af kunnen werken. Zijn nabestaanden vonden dit zielig voor hem en besloten daarom verder te gaan waar hij gebleven was. Zo lieten ze hem vanaf een brug bungeejumpen – met onvoorziene gevolgen.
De badkuipenrace
Doordat een aantal evenementen op hetzelfde tijdstip was geprogrammeerd, moest de bezoeker keuzes maken. Wie de poëzievoordrachten wilde horen, kon niet meedoen aan de kruiden-wandeling onder leiding van Saskia Nieboer. De badkuipenrace in het Oosterhamrikkanaal nam gelukkig geruime tijd in beslag, zodat er alle gelegenheid was bij een van de races aanwezig te zijn. Bij dit onderdeel van het programma werden twee vaartuigen in de strijd gegooid. De ene bestond uit drie badkuipen die aan elkaar geklonken waren. Bovenop was een fiets gemonteerd. Door flink te trappen, kwam het achterwiel in beweging dat zich als een waterrad ontpopte en als zodanig het geheel voortdreef. Het andere vaartuig was veel simpeler – een enkele badkuip die met behulp van peddels voortbewogen moest worden, wat uiteraard enige roeitechniek vereiste. De opdracht was duidelijk. De deelnemers aan de race moesten een drenkeling die halverwege het kanaal dreef, uit het water vissen, naar de overkant brengen en daar reanimeren. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Bij de race die ik bijwoonde, raakte de ene deelnemer zelf te water – verloor hij daarbij zijn bril? – en lukte het de andere niet zelfstandig van de badkuip op de oever te komen. Gelukkig hadden de in rode overalls gehulde drenkelingen alle tijd en dobberden ze relaxed op het water, of het voor hen een vakantiedag was. Wanneer een rode overall eindelijk aan wal was gehesen, en de reanimatie voltooid, sprong de geredde drenkeling levend en wel uit de bosjes tevoorschijn – het bewijs dat de operatie geslaagd was. Eind goed, al goed.
Bomberus
Een ander hoogtepunt was het optreden van de muziekgroep Het Kanaal. De locatie waar dit evenement plaatsvond, was op zich al bijzonder. Via een smal, donker slingerpaadje langs een dichte begroeiing van planten, struiken en bomen, kwam het publiek bij een eenvoudig, op een open plek in het bos gelegen theatertje waar de zes muzikanten van het ensemble zich hadden opgesteld. Ze brachten een muzikaal stripverhaal: het verhaal van de vrouwtjes-hommel Bomberus die tijdens een reis door de tijd zag hoe de wereld geleidelijk aan veranderde. Het was muziek met een dromerig, enigszins mystiek karakter. De oosterse sfeer werd nu en dan nog versterkt door de woordeloze zang van een van de leden, Sanam Tahmasebi. Terwijl de zes speelden, konden de bezoekers op een scherm de belevenissen van Bomberus volgen, een animatie gemaakt door een ander lid van de groep, Janneke Hoek. Het was een bijzondere combinatie van beeld en muziek.
Het avondprogramma zag er ook heel aantrekkelijk uit, maar helaas hebben Frans Geubel, de fotograaf, en ik dit onderdeel moeten laten schieten. Er waren die dag meerdere festiviteiten georganiseerd. Rond zes uur vertrokken we van de Paradijsvogeltuin naar de Oliemuldersweg, waar op het plein bij Van Houten een feest werd gegeven voor vrijwilligers in de Oosterparkwijk.
