Prachtig Lentefestival

De weergoden waren het festival zéér goed gezind dit jaar.

En het concept van een klein dorpje met een aantal huisjes, een centraal plein en een draaimolen begint steeds vertrouwder te worden. Dit was de zesde keer (de Winterfestivals meegerekend) dat het festival plaatsvond en nu had het dorpje zelfs al een eigen betaalmiddel. Je kon de muntjes van één euro kopen direct bij de ingang. En wat als er een hapje bijvoorbeeld 2 1/2 euro kostte? Dan brak je zo’n muntje gewoon doormidden!

Dat de twee pony’s van Stadspark helaas verstek lieten gaan mocht de pret niet drukken.

Het was vanaf het begin op de vrijdagmiddag tot zondagmiddag voortdurend druk, maar gelukkig nèt niet te druk. Elk jaar weer ben ik onder de indruk van de zorgvuldigheid van de organisatie om kinderen van verschillende leeftijden te plezieren; ook de ukkies en peuters konden plezier hebben, net als de (bijna)tieners.

Nieuw dit jaar was een poppenkast voor peuters en kleuters met de vertelvoorstelling ‘Mol, Egel en de Lente’, gemaakt door Jaap de Graaf. Jaap speelde de voorstelling één keer en debutanten Linde Muntinga en Niek Huis in ’t Veld verdeelden voor de rest van de tijd de speelbeurten. Sommige peuters vonden het eerst wel spannend in zo’ n duister schuurtje, maar mama stelde gerust. Al wat oudere kleuters reikten naar de poppen. Ik bezocht de voorstelling enkele keren.

De kruising van een voetbalspel en een flipperkast ‘Sudden Death’, de hit van vorig jaar, stond uiteraard weer opgesteld, en er was een nieuw spel! Twee fietsen waren verbonden aan een grote tafel, waarop twee spoorbanen in een elkaar kruisende (tunneltje) acht waren gemonteerd. Op elke baan stond een miniatuurtreintje. En hoe harder je fietste hoe harder de trein op jouw baan ging. Wie in een bepaalde tijd de meeste rondjes reed had gewonnen.

Er waren nog veel meer spellen, zoals ringen werpen. Overal waren gekostumeerde begeleiders aanwezig, om te zorgen dat de kinderen veilig konden spelen. Dat was uiteraard ook van belang bij de zweefmolen, die pas van start ging als alle kinderen goed vastzaten.

Clown OkiDoki overtrof zichzelf dit jaar bijkans; hij dook alle drie dagen op allerlei plekken op met zijn kunsten, waarbij kinderen steeds mogelijkheden hadden om actief mee te doen. Hij was er een meester in om af en toe een kind eventjes in het middelpunt te plaatsen. Goochelaar Tim Horsting stond vorig jaar op het podium, maar gelukkig begaf hij zich nu steeds onder de mensen, waardoor hij heel veel trucs kon uithalen in samenwerking met kinderen. Tijdens de late vrijdagmiddag traden Flora & Ahr op; een al wat ouder echtpaar met meer dan 30 jaar ervaring als duo voor cruise toeristen op Aruba, die nu weer in Nederland waren neergestreken. Met slechts gitaar (Ahr) en tamboerijn (Flora) verzorgden ze met loepzuivere zang hits uit de jaren 60, 70 en 80. Het publiek kon bepalen wat ze zongen, aan de hand van een playlist die bijgehouden werd door dochter Annemarie de Bie.

Goochelaar Tim Horsting

Annemarie is ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde van de festivals! Op haar rug droeg ze een wervende tekst: ‘Vertel me je verhaal en dan maak ik er een liedje van.’ Dat ze van vele markten, o.a. de band Fling (Ierse folk) thuis is konden we zaterdagmiddag merken, toen ze als lid van straattheater band ‘Billy & the Blue Boar’ met gitaar, dwarsfluit, ukulele en zang optrad. De band bestaat verder uit Jeroen de Jong (zang, ukulele en accordeon), Henk Visser (saxofoon en dwarsfluit), Raphael Tahapary (percussie) en Arend Huisman (sousafoon). Nu ben ik al van een zekere leeftijd beste lezer, en ik wist dan ook niet wat me overkwam toen de band ‘I Am the Walrus’ van The Beatles inzette en ik teruggevoerd werd naar 1967!

Dat maakte hongerig en dorstig en ik ging eens inventariseren wat er zoal te koop was. Eerst maar eens even een broodje knakworst (halal of vega) met saus, uitjes en augurk. Vervolgens de bekende pannenkoekjes met/zonder suiker, extra (1/2 muntje): jam, chocopasta of kaas. Tussendoor wat drinken: koffie, thee, fris, bier en wijn; vooruit, ook maar een zakje chips erbij. Daarna, ik kon het niet laten, naar de broodjes shoarma of falafel van de al bijna legendarische Hazem en Omaima, al bijna een heuse maaltijd, die ik afsloot met een stukje baklava.

En wie kwam daar aanlopen? Straatartiest El Capstok presenteerde als een vertegenwoordiger de retro stofzuiger Excelsior 3200. Het was wel grappig, maar toch vond ik dat hij wel heel erg dicht in de buurt bleef van een echte vertegenwoordiger; hij verrastte niet echt. Ik had jaren geleden wel spannender dingen van hem gezien.

Zaterdagavond kon men genieten van een Bolingo African Style party met dansworkshops op live muziek. Daarvoor was ik helaas verhinderd.

Maar de volgende dag hadden we Duo No Nonsense, helemaal uit Rotterdam. Dit duo is afgestudeerd aan de Academy for Circus and Performance Art in Tilburg en bestaat uit de Amerikaan Scott Makowske en de Nederlandse Sanne Hamstra. Hun specialiteit ligt in de partner-acrobatiek. Ze waren in de afgelopen jaren al twee keer langs geweest, waaronder één keer met een complete verhalende voorstelling zonder tekst, maar nu deden ze ‘gewoon’ hun spectaculaire en adembenemende acts, zoals de salto (een koprol in de lucht).

Duo No Nonsense

Ik dacht even bij te kunnen komen in het JOP gebouw, waar wijkkoor Eusterpaark twee optredens had, maar werd dusdanig meegesleept door het verrassende repertoire en de krachtige en zuivere meerstemmige zang, dat ik buitengekomen eerst maar eens even een kalm hoekje opzocht in de buurt van de Airstream caravan van het Groninger Museum. Deze blikvanger reist drie jaar lang door de provincie Groningen, om kinderen en jongeren in aanraking te brengen met kunst en cultuur. Ik keek toe hoe een groepje kinderen een workshop button ontwerpen volgde.

Ik kuierde weer eens over het terrein, wurmde me langs de eindeloze file voor het schminkhuisje; zo’n rij kinderen met ouders stond er tijdens het festival voortdurend en er kwam geen eind aan. Het leuke hiervan was dat je overal geschminkte gezichtjes zag; een tweetal kinderen probeerde mij bang te maken met hun tijgerkoppen.

Verder lopend passeerde ik het huisje van Spellenvereniging Rabenhaupt met hun Escape Room. ‘In het magische woud is eindelijk het geluksklavertje vier gevonden. Maar er zijn twee groepen die beiden het geluksklavertje willen bezitten. Kies voor je aan dit avontuur begint voor de Draken of de Eenhoorns en probeer dan binnen 10 minuten de raadsels op te lossen en het geluksklavertje te bemachtigen. Welk team is het snelste?’

Ik had vorig jaar ontdekt dat ik daar niet zo goed in ben, dus knoopte ik her en der nog wat praatjes aan. Dat is ook zo’n leuke bijkomstigheid van het festival: het is een ware ontmoetingsplek, je komt er om de haverklap bekenden tegen. Terwijl er zo te zien ook veel bezoekers van buiten de wijk aanwezig zijn. Door te vragen heb ik de afgelopen jaren al ontdekt dat er kinderen met ouders uit zo’n beetje alle wijken van de stad komen, in ieder geval de kinderrijke wijken. En dat er voor alle leeftijden wel iets te beleven valt hebt u al kunnen lezen. Ik denk dat het juist deze mix van leeftijden is die het festival zo waardevol maakt. Volwassenen en ouderen ontmoeten kinderen, kleuters en peuters en omgekeerd. Ik overdrijf wellicht, maar ik kwam toch mooi in contact met het begrip familie, kinderen, gezin, papa’s en mama’s. Ook ik was ooit een kind, een kleuter, en ja, een peuter. Toen ik na afloop van het festival naar huis wandelde, voelde ik me als het ware rijker…

Er zijn dit jaar geen bezoekers geteld maar de BO (Bewonersorganisatie Oosterpark) schat dat er ruim 2000 bezoekers waren en dat er iets meer dan 400 pannenkoeken zijn gebakken.

De BO nam de organisatie van de winter- en lentefestivals tot dusver op zich. Maar draagt voor de toekomst het stokje over aan de nieuwe Stichting Lentefestival; wegens het succes en de grote waarde gaat het op eigen benen staan.

Dat maakt even nieuwsgierig naar het ontstaan van het festival.

Jaap de Graaf, Rutger van Sleen (BO), Lolkje Hoekstra (WerkPro) en Saskia Nijburg (WIJ) kwamen ruim vóór de sloop van het Treslinghuis (2018) bijeen en ontwikkelden ideeën om de leegte en het gemis te compenseren tot er weer een nieuw wijkcentrum zou zijn. Om de verbinding en samenhang met de vrijwilligers te behouden voor de cohesie in de wijk.

Zo ontstonden er naast het winterfestival (2018-heden) ook nog een sportfestival ‘Expeditie Oosterpark’ (2019, helaas eenmalig) en een muziekfestival ‘bij Van Houten zomert’ (2022-heden, dat heeft dus even geduurd).