In een pub in een klein plaatsje in Wales was het die zaterdagavond zo druk dat we met moeite voor ons alle vier een stoel te pakken kregen. We schoven aan bij een groepje jongeren uit het dorp, onder wie een knaap met rood haar die na de kennismaking monter meedeelde dat hij zich vanavond wilde bezatten. Hij voegde de daad bij het woord door direct bij de bar voor ons een rondje te bestellen. Verder een kameraad van hem die, onder het heffen van de glazen, vertelde dat hij in opleiding was voor slager en twee meisjes die zich voorstelden als Carol en Margaret. Ze waren erg vriendelijk, vertelden van alles over Wales en waren op hun beurt nieuwsgierig naar het land waar wij vandaan kwamen. Om en om haalden we een rondje, van die grote pinten bier, wat zichtbaar bevorderlijk was voor de stemming. Nadat de glazen voor de vierde of vijfde keer waren gevuld vroeg Margaret onverwacht of de jongens die aan een naburig tafeltje zaten ook uit Nederland kwamen. Ze spraken namelijk een taal die ze niet verstond. Nee, dat waren Fransen. Dát konden we nog wel uit hun conversatie opmaken. Margaret bekende daarop dat ze die ene jongen, die met de donkere ogen en de zwarte snor, wel heel erg leuk vond. Ze zou graag met hem gaan dansen in de discotheek, verderop in de straat. Zouden wij het hem willen vragen? Natuurlijk, geen probleem. En we zetten ons aan de vertaling van Margarets invitatie, met een ernst of het voor het eindexamen bedoeld was. Na enig overleg kwam deze zinsnede uit de bus. “Cette fille veut danser avec toi. Il y a une discothèque, ici dans la rue.” Ik weet niet of het vlekkeloos Frans was, maar de jongen begreep het in ieder geval wel en hij ging graag op de uitnodiging in.
Met ons allen trokken we naar de discotheek. Een grote, halfdonkere ruimte, waar het nog voller was dan in de pub, er waren lichteffecten in rood, geel en paars, de muziek stond hard en in een hoek zat een discjockey, naar wiens enthousiaste gebabbel niemand luisterde. Meisjes van dertien, veertien jaar dansten met elkaar, omdat de jongens van die leeftijd langs de kant bleven staan en enkel wat houdingloos toekeken. De discjockey zette een oud rock and roll nummer op en Margaret verdween swingend met haar uitverkorene in de massa. Ondertussen ging ik op zoek naar de wc om de pinten bier te lozen en toen ik terug kwam bij de anderen, brandde plots het drama los. Iemand die bij de ingang zat, sprong op, wrikte zich langs een dansend stelletje en probeerde de Franse jongen een dreun te verkopen. Maar hij mikte verkeerd en sloeg een heel andere jongen op het gezicht. Grote consternatie. Een paar kordate kerels snelden toe en trokken de woesteling naar de kant, waar hij op een stoel ging zitten en in snikken uitbarstte. De knaap die ten onrechte op zijn gezicht getimmerd was, was ook al in tranen, terwijl de Franse jongen beduusd toekeek. Carol fladderde van de een naar de ander, overal troost brengend, ze was helemaal in haar element, maar Margaret liep naar de garderobe, pakte haar jas en verdween. De jongens werden haar even te veel.
Naderhand hoorden van de slagersleerling dat een vroeger vriendje van Margaret jaloers was geworden toen ze met een vreemde jongen de dansvloer op ging en steeds intiemer met hem werd. Hun verkering was nog maar een maand geleden uitgeraakt. Dat was de toedracht van het kleine liefdesdrama in Wales.
De volgende dag hebben we nog lang over het incident nagepraat. Goed, tussen onze vakantielectuur zaten boeken met een crime passionel waarbij deze vuistslag geheel in het niet viel, maar van het voorval in de discotheek waren we zelf getuige geweest – en bovendien hadden we er de hand in gehad. “Cette fille veut danser avec toi. Il y a une discothèque, ici dans la rue.” Maar wie kon vermoeden dat daar een rivaal aanwezig was?