Bijzondere tijden zijn het. Normaal gesproken gaan we bij de eerste zonnestralen massaal naar buiten, de parken en de terrassen stromen dan vol. Maar niet dit voorjaar. Er is een rust over Nederland gedaald, zo ook over de Oosterpark. De natuur straalt uitbundiger dan ooit tevoren, zo vroeg. Alsof ze een feestje viert waarvan ik niet zeker weet of wij daarvoor zijn uitgenodigd…Ja, de natuur vaart er wel bij, dat wij even een pas op de plaats maken.
In de Oosterparkwijk zijn we voor mijn gevoel al een tijdje een klein beetje wakker aan het worden. Ik zie, hoor en lees steeds vaker dat mensen gegroepeerd of in eenmansactie de buurt rondgaan gewapend met grijpstok en vuilniszak. Er worden wilde bloemen gezaaid en bomen met eetbare vruchten geplant. Wat mooi dat dit allemaal in onze wijk gebeurt!
De laatste jaren waren er steeds meer initiatieven. Ook vooral om mensen bij elkaar te brengen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Het lijkt nu niet de bedoeling om op die manier elkaar te ontmoeten. Maar hoe dan wel? Dat verbinding belangrijk is staat voor mij voorop. Maar hoe dan? Deze tijd nodigt uit, daagt uit om enorm creatief te zijn en juist heel bewust in verbinding te gaan met elkaar. Virtueel zijn we inmiddels behoorlijk sterk geworden, vooral de jonge(re) generatie. Hoe mooi wat er nu allemaal in de wereld gebeurt. Overal verschijnen de meest práchtige dingen online, grensoverschrijdend. Opeens is er (nog meer) het gevoel wereldburger te zijn. Ook regionale initiatieven zoals ‘heelgroningenbelt’,waar je je voor op kunt geven, met de bedoeling dat oude en kwetsbare mensen die in een isolement zitten regelmatig met iemand kunnen praten.
Is dit de derde wereldoorlog? We vechten niet tegen andere mensen, maar worden aangevallen door een virus. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en hebben geen andere keus dan de handen ineen te slaan. Ons ten diepste te realiseren dat er geen werkelijke grenzen bestaan, dat we één wereld zijn en het samen moeten doen. Zorgen we voor de ander, dan zorgen we voor onszelf. Ja, we zijn in een soort oorlogssituatie terecht gekomen, waarin we gedwongen worden om fysiek in een heel klein wereldje te functioneren. Ik moet denken aan Anne Frank, een situatie nog heftiger, maar wat een impact op de hele wereld had het, wat zij deed. En wat deed ze? Ze beschreef haar situatie en alle gevoelens die daar bij kwamen kijken. Er was geen weg dan die naar binnen. In onze situatie kan zij wat mij betreft nog steeds enorm inspireren.
Ik wil maar zeggen, als we geen keus hebben dan voor langere tijd in een klein kringetje te verblijven, gaan we onszelf tegen komen. En wat doen we hiermee? Ik hoop dat iedereen zich uitgedaagd voelt om van deze periode het beste te maken en er kracht weet uit te putten! Heb je initiatieven voor deze wijk in deze situatie? Durf ermee naar buiten te komen, er wordt op je gewacht!