Nog eventjes en dan is het weer voorbij, de grote vakantie. De zomer hopelijk nog niet, als die al begonnen was. Voor mij moet een zomer warm zijn, desnoods te warm, maar niet dit. Dus ik hoop nog op een mooie nazomer.
Dit jaar was ik in Engeland. Ik wist dat ik er niet heen ging vanwege het lekkere weer. Het was nergens lekker wat mij betreft. In veel delen was het te koud en in de rest was het echt veel te warm. De balans was ver te zoeken.
Zouden we ons kunnen bekwamen in het beïnvloeden van het weer? Dit schijnt hier en daar al te gebeuren, het manipuleren van wolken. Gevaarlijke business lijkt me dat. Voor je het weet is alles nog meer uit balans.
Op een camping in Engeland hebben we het wel op onschuldige wijze geprobeerd. Op een dag zaten we knus onder de luifel te kijken naar een gigantische bui die naar beneden kwam. We besloten te gaan trommelen en zingen om de zon tevoorschijn te laten komen. Heerlijk was dat. Alle remmen los terwijl de regen op het doek kletterde. Toen we stopten liet de zon zich daadwerkelijk even zien. Een uur later was het echt droog. Zou dat ook gebeurd zijn als we ons enthousiaste zonnelied niet hadden gezongen? Waarschijnlijk wel. ☺
Opvallend mooi vond ik de natuur in Engeland. Dit land staat bekend om haar mooie tuinen, soms strak en soms wild en kleurrijk. Maar ook al het groen dat we onderweg tegenkwamen vond ik er uitzonderlijk krachtig en mooi uit zien. De Engelsen lijken een speciale band met de natuur te hebben. Ook het snoeiwerk van de bomen langs de wegen was prachtig, het zag er nooit gekunsteld uit. Een hele mooie samenwerking tussen mens en natuur.
Terug in de Oosterpark pak ik de draad langzaam weer een beetje op. Nog even vakantie. Mijn zoon gaat naar de middelbare school, ben benieuwd hoe zijn en ook mijn leven daardoor gaat veranderen. Een nieuwe fase.
De fasen van onze gevleugelde vrienden rond en in de vijver volgen elkaar heel snel op. De hele rits Nijlgansjes zijn dubbel zo groot als toen ik vertrok. Op hoge poten waggelen ze rond om zoveel mogelijk brood te pakken te krijgen dat door kinderen wordt gestrooid. De strenge ouders proberen de boel hard snaterend in het gareel te houden.
Bij de vorige zwangerschap hadden ze maar twee kuikens, die hebben het niet gered. De ouders waren ook niet echt geïnteresseerd. Ze lieten de kleintjes vaak rustig even alleen, zodat ze al vrij snel ten prooi vielen aan hongerige dieren die hun kans schoon zagen. Met dit vele nageslacht is blijkbaar de adrenaline in het lijf van de ouders naar een hoogtepunt gestegen. Ze zijn weer zo scherp als een echte Nijlgans betaamt.
Ik doe nog even een poging tot beïnvloeding. Ik visualiseer mezelf op een zonnig terras middenin september. Heerlijk!