De moeder van een vriendin van mij heeft bijna haar hele leven in de Oosterparkwijk gewoond. Kort geleden is ze verhuisd naar een verpleegtehuis. Ze begon te dementeren en het was niet verantwoord dat ze nog langer op zichzelf bleef wonen. Dat ze inderdaad in de war was, bleek toen mijn vriendin haar voor de eerste keer in het tehuis opzocht. Moeder zag haar aan voor haar jongere zuster Annie – die al een paar jaar geleden is overleden.
“Wat leuk, Annie, dat je weer eens op visite komt. Ik heb je al zo lang niet meer gezien!
Vertel eens, hoe gaat het ermee?”
Mijn vriendin besloot het spel mee te spelen en gaf bereidwillig antwoord op alle vragen die haar moeder haar stelde. Na een uurtje stapte ze op, met de belofte gauw weer langs te komen.
Ze was net thuis toen de telefoon ging. Haar moeder was aan de lijn.
“Zeg, meid, je raadt nooit wie er vanmiddag bij me op bezoek is geweest. Mijn zuster Annie! Ik had haar in jaren niet gezien, maar ze was helemaal niet ouder geworden. Het was erg gezellig. Ze heeft beloofd vaker op bezoek te komen. Leuk, hé? Haar bezoek heeft me echt goed gedaan.”