Zo’n 17 jaar woon ik alweer in de Oosterparkwijk, op hetzelfde adres. Al ben ik geen Groninger, ik mag me inmiddels wel officieel een Stadjer noemen. Het bevalt me. Groningen was al gelijk een stad waar ik me thuis voelde, ook al kende ik in het begin bijna niemand. Ik was destijds precies drie dagen ingeschreven bij Nijestee toen ik mijn huidige woning al kreeg aangeboden. Het waren andere tijden. Eigenlijk was iemand anders de gelukkige geweest om de woning te betrekken, maar deze had de sleutel teruggegeven, om redenen waar ik alleen maar naar kon raden. Ja, destijds stond de Oosterparkwijk aangeschreven als een buurt waar wel eens wat gebeurde. Ik had geen idee en het kon me ook niet schelen. Ik was superblij, voor mij was het huis als een lot uit de loterij.
Ik had nog nooit in een zogenaamde volkswijk gewoond en keek m’n ogen uit als op zondag hele massa’s mensen langs ons blokje liepen om een voetbalwedstrijd te gaan bekijken. Ook de ME was altijd flink vertegenwoordigd. Ik was geen voetballiefhebber, maar vond het toch een bijzonder gebeuren in de wijk. Eén keer ben ik zelf ook gaan kijken naar een wedstrijd.
Toen kwam het besluit om het stadion weg te halen uit de Oosterparkwijk. Het werd rustig. En het was best wel even wennen. Iets in mij vond het zelfs een beetje jammer.
Het stadiongebied was omgeven door een flink aantal mooie, volwassen bomen, waarvan velen het veld hebben moeten ruimen voor de bouw van nieuwe huizen. Ik herinner me nog de borden waarop stond ‘hier komt een groene wijk’ en dat een vriend van me zei ‘ze gaan zeker de kozijnen groen schilderen’.
Ja, dat is de wijk ‘de Velden’, waar nu veel mensen een mooie plek hebben gevonden en waar het langzaam weer wat groener wordt.
Inmiddels zijn we jaren verder en is onze Oosterparkwijk zeer gemêleerd geworden. Het is geen pure volkswijk meer. Sociale woningen naast koopwoningen. Een stadse school in fusie met een wijkschool.
Sfeervolle authentieke boerderijwoningen en de mooie opgeknapte huizen erom heen. Veel vijvers om met of zonder hond omheen te wandelen, te vissen en ‘s winters met wat geluk een hoop schaatsplezier te beleven. Her en der speelterreinen, steeds meer activiteiten voor jong en oud en ook een parel in onze wijk vind ik persoonlijk Toentje. De erg goed onderhouden moestuin, sinds een aantal jaren wat zichtbaarder door de centralere ligging tussen de Struisvogelstraat en de Oliemuldersweg.
Een prachtige wijk, waarin mensen van verschillende milieus en culturen naast elkaar leven.
Mensen die hier al heel lang wonen. Mensen die de verhalen van vroeger nog kennen. De schitterende Amsterdamse School gebouwen naast de nieuwe koophuizen die er de laatste jaren zijn verrezen. Mensen met eigen huizen die bewust hebben gekozen om hier te komen wonen. Mensen van buiten die misschien niet eens een echte binding hadden met dit stuk Groningen, maar het een mooie wijk vonden om neer te strijken. Een frisse wind.
Hoe verschillend we ook zijn, ik probeer zelf altijd de overeenkomsten te zien. De dingen die ons verbinden. In onze wijk is dat bijvoorbeeld de buitenruimte. Daar waar we (of onze kinderen) elkaar ontmoeten. Of waar we elkaar in ieder geval groeten als onze werelden teveel uit elkaar lijken te liggen voor meer dan dat.
Ik ben voor zoveel mogelijk natuur om me heen. Wat vinden jullie? We mogen de regie in eigen handen gaan nemen. Waar wordt jij blij van? Wat wil jij zien als je naar buiten stapt?
Wisten jullie dat er een eilandengroep in Schotland is waar de dokters sinds kort officieel ‘natuur’ voor mogen schrijven als medicijn? Hoe fijn is het als er heel veel medicijn in je omgeving groeit?
Ik ben blij om hier te wonen. In zo’n mooie, groene wijk met zoveel potentie om nog mooier en nog groener te worden. Binnenkort het 100 jarig bestaan. Oosterparkwijk we houden van je!