We zijn er weer, in de ‘cadeaurush’ van het jaar. Van de snoepjes van Sint Maarten, naar het schoen zetten voor Sinterklaas, de stijgende opwinding naar pakjesavond en dan, voordat de andere oude man met de baard uit het Hoge Noorden komt, is zoonlief ook nog jarig.
Mijn hoofd loopt om, welke cadeautjes, hoeveel cadeautjes, gedichten schrijven en een kinder-feestje organiseren.
Alhoewel ik er elk jaar meer ingroei, als moeder, blijft er ook een lichtelijk verlangen naar wanneer het allemaal weer voorbij is. Ik wil mezelf echter niet voorbij lopen. In het hier en nu zijn, juist op deze drukke momenten.
We laten onszelf, in de deze tijd, zo makkelijk doldraaien. Je hoort van de ene burn out na de andere, zelfs een feestelijke tijd kan leiden tot stress. Onze westerse manier. Zo hard gaan dat we uiteindelijk van totale uitputting niets meer kunnen en het leven in het nu letterlijk het enige is dat overblijft.
Gelukkig heb ik sinds een paar maanden een hond. Hij geeft me, behalve heel veel liefde, ook structuur. Dagelijks moet ik eruit, weer of geen weer. Wandelen, niets doen, contempleren en kletsen, soms wat dieper, met andere hondeneigenaren. En vooral veel genieten als mijn hond zijn hondenvriendjes tegen komt en hij lekker met ze speelt. Met hetzelfde gevoel kijk ik nog steeds naar mijn zoon van negen als hij het goed heeft met zijn vriendjes.
Een hond leeft in het nu. Al verscheurt hij je bank, als je er op dat moment niet bij bent heeft het al geen zin meer om boos te worden. Hij kan de link niet meer leggen naar dat voor jou verschrikkelijke drama, het moment is voorbij. Hij zal vreselijk schuldig kijken, maar dat is puur de reactie op jouw boosheid, de verbinding naar de onfortuinlijke bank is weg. Hij zal denken dat hij nu iets verkeerd doet. Verwarring alom.
Mijn hond inspireerde mij ook voor een nieuw idee. Regelmatig komt hij triomfantelijk uit de bosjes rennen met een blikje of een plastic zak.
Waarom zou hij geen lid kunnen worden van het zwerfvuilteam? Ik ben zowel buiten als binnenshuis begonnen met ‘zoek’ en ‘breng’ naar hem te roepen, af en toe gaat het per ongeluk goed.
Ik denk, als ik het maar vaak genoeg roep hij het wel gaat begrijpen. Met veel beloning in de vorm van hondenbrokjes natuurlijk.
Ik vind het wel wat, een hondenzwerfvuilteam in de Oosterparkwijk. Zijn er nog hondentrainers die zich geroepen voelen hier wat aan bij te dragen? ☺
Ondertussen wordt er in onze wijk keihard gewerkt om deze laatste maand van het jaar weer onvergetelijk te maken. Ik heb al zin in de theaterwandeling ‘Ons kent ons’ die rond de kerst te volgen is.
In het JOP gebouw wordt door een aantal vrouwen al maandenlang gewerkt aan ‘Dickens kleding’ voor het Winterfestival op het JOP plein.
Ouderwets vertier. Lekker samen kneuteren, glühwein drinken, opwarmen bij een vuurtje, leuk theater… Het leven is goed in de Oosterpark.
Proost alvast op het nieuwe jaar!