Het is een thema dat me vaker bezighoudt.
Oorzaak hiervoor is mijn eerste les van de MMZ (Medewerker Maatschappelijke Zorg) opleiding aan een school in Groningen. De onderwijzeres vertelde ons als klas, allemaal collega’s van een zorginstelling, dat ze de klas uit zou gaan, terug zou komen om ons wat te laten zien en ons daarna een vraag zou stellen. Aldus geschiedde. Ze komt terug, een hoop bewegingen en lawaai. De onderwijzeres verdwijnt weer uit de klas, komt terug en stelt de vraag: “Wat hebben jullie gezien?“. De klas geeft zoveel verschillende antwoorden als er leerlingen zijn. “Precies” antwoord onze juf. Dat is ook precies wat jullie waarschijnlijk doen bij jullie bewoners. Namelijk: “Er is niemand die MIJ heeft gevraagd wat er aan de hand is”. Waarvan akte.
Hoe vaak gebeurt het niet dat we iets zien gebeuren en gelijk een menig hebben. Het zal ons niet vreemd zijn. Laatst rijd ik ergens in de stad en zie iemand op de grond liggen met veel bloed op het gezicht en wat mensen er omheen. Zelf denk ik dat ik niet hoef te blijven aangezien er genoeg mensen omheen staan die zich met het vermeende slachtoffer bezighouden. Ook zie ik dat de vermeende dader uit de situatie wordt gehaald en op een afstand van de plek des onheils wordt gehouden. Ik hoor al verschillende “wilde” verhalen de ronde doen. Ook de politie is inmiddels gearriveerd. Naar wat ik heb geleerd in de klas, hoop ik dat men de verhalen van beide kanten, zowel vermeende dader als vermeend slachtoffer gaat horen, en dat de ware aanleiding van het conflict boven water komt. Ik wens dat in zulke situaties oog, oor en ruimte is voor een goed en gedegen onderzoek, dat recht doet aan de hele situatie. Want laten we eerlijk zijn, OORDELEN is makkelijk voor je OOR DELEN is meer nodig.