Op vrijdag 28 april en zaterdag 29 april wordt er in de Paradijsvogeltuin, onder de allesomvattende titel ‘Overhoop’, een groots spektakelstuk opgevoerd. In deze voorstelling speelt niet alleen theater een grote rol, maar wordt er ook samengewerkt met – een deel van – het wijkkoor ‘Eusterpaark’, met een kinderkoor, een kinderdansgroep en verschillende muzikanten. De regie is in handen van Rozan Vergeer. De bouw van het decor staat onder leiding van Thijs Koster. Het is een bont geheel, waar we in de wijkkrant graag aandacht aan besteden.
De spelers
Het is een voorstelling voor, door en over de wijk. Dit betekent dat er veel met eigen verhalen is gewerkt. Anke Odinga die als wijkschrijver bij het project betrokken is, heeft met een groot aantal Oosterparkers gesprekken gevoerd. Wat leeft er in de wijk? Welke verhalen worden er verteld? Welke onuitgesproken regels zijn er? Zo kreeg ze te horen dat je niet hoort te ‘schnietzen’ (klikken bij de politie) en dat je je ook niet aan moet stellen. “Doe maar gewoon, doe maar normaal, blijf met beide benen op de grond staan.” Daarnaast heeft ze aan de hand van improvisaties met de spelers en schrijfopdrachten die ze hun gaf, aanvullende verhalen opgepikt. Op basis van al deze informatie hebben Anke en Rozan samen het script geschreven.
Iedere donderdagavond komt de theatergroep bijeen om, onder leiding van Rozan Vergeer, onze cultuurcoach, een paar uur te oefenen. Het gaat om een enthousiaste groep spelers van wie de nodige inzet wordt gevraagd. Want niet alleen moeten ze grote stukken tekst uit hun hoofd leren, ook worden de toneelscènes afgewisseld met zang en dans en zit er een behoorlijk tempo in de uitvoering.
De kostuums
Alette Vleems heeft voor de voorstelling een prachtig kostuumontwerp gemaakt. Samen met de ateliergroep van het lentefestival heeft ze er hard aan gewerkt. Ik tref het. Juist op de donderdagavond waarop ik een repetitiebijwoon, laat ze het resultaat van haar inspanningen zien. De spelers reageren geestdriftig en trekken zich direct terug om de kostuums te passen. Alette is een professional – dat is duidelijk. Niet alleen correspondeert de kleding met de rol die de acteurs spelen, ook heeft ze rekening gehouden met bepaalde ontwikkelingen in het stuk die eisen stellen aan het ontwerp. Inderdaad – dat klinkt geheimzinnig. Wat ik ermee bedoel? Dat ziet u eind april bij de voorstelling. Alette is in ieder geval uitstekend in de opzet geslaagd.
De scènes
Voordat de spelers de verschillende scènes gaan repeteren, wijst Rozan erop hoe belangrijk het is steeds de tekst van de vorige spreker in de gaten te houden. “Op wat hij zegt – daar moet je direct op reageren, daar moet je op inhaken. Er moet geen pauze tussen zitten. In het dagelijks leven onderbreken we elkaar continue. Onze hersens gaan razendsnel.” Twee acteurs stellen zich nu op. Marijke Zondervan speelt een vrouw die acht kinderen heeft en geen man – Nienke Jager is een wat nuffige dame, ook moeder, maar dan keurig van één zoon en één dochter. De twee treffen elkaar bij het schoolplein waar de kinderen spelen. Terwijl de eerste vrouw onbevangen vriendelijk is, laat de ander indirect haar ongenoegen blijken. Rozan geeft na afloop aanwijzingen. “Je mag best wat venijniger zijn, Nienke. Je vindt het maar niets hoe de ander zich gedraagt. Je blijft voor het oog vriendelijk, maar het is niet echt. Je bent pseudo-vriendelijk. Wat je zegt – dat zijn messteken! Probeer het nog maar eens.”
De irritatie
Er volgt een andere scène, gespeeld door Marat Petrosov en zijn dochter Avrora. ‘De buurman die van alles in de wijk op de hoogte is’ houdt zijn buurmeisje aan, een kind van een jaar of elf, twaalf. Hij is nieuwsgierig. Hij wil bepaalde dingen van haar weten. En roert daarbij haast ongemerkt een actueel thema aan. Het meisje heeft er duidelijk geen zin in hem antwoord te geven, maar blijft eerst beleefd. “Loop maar iets langer door, voor je je omdraait, Avrora”, adviseert Rozan. “En praat iets langzamer. Ga maar verder. Je doet het goed.” Vervolgens zet het meisje haar buurman op zijn nummer op een manier die geen enkele verbetering behoeft. Ze is niet langer beleefd, maar geïrriteerd. Haar houding is bijzonder naturel. Zo reageert iemand die kwaad wordt.
Quizás Quizás Quizás
En dan, in een volgende scène, zet Belkys Maria Montero de la Rosa het lied ‘Quizás Quizás Quizás’ in – 75 jaar geleden geschreven door de Cubaan Osvaldo Farrès en sindsdien door vele grootheden op de plaat gezet. Het is een openbaring. Ik betwijfel of één van haar voorgangers het nummer zo mooi, zo trefzeker en met zo’n kracht heeft gezongen als deze zangeres uit de Oosterparkwijk. Belkys heeft een stem als een klok. Het lied vult de hele ruimte.
Vanavond zijn onderdelen uit ‘Overhoop’ geoefend. Het theaterstuk is niet in zijn geheel uitgevoerd. Toch was het voldoende om een indruk te krijgen. Zeer uiteenlopende karakters, pittige dialogen, thema’s die aanspreken, een prachtig lied – kortom, het belooft een heel mooie en boeiende voorstelling te worden, eind april in de Paradijsvogeltuin. Een happening om naar uit te zien.
Kaartverkoop
Kaarten voor de voorstellingen op 28 en 29 april zijn online te verkrijgen via www.bijvrijdag.nl/overhoop
