Het is september vorig jaar dat ik een artikel wilde gaan maken achter een advertentie in de wijkkrant. Ik had al vragen opgesteld en doorgestuurd.
De persoon in kwestie stuurde mij de antwoorden door op een bijzonder tijdstip. Het artikel gaat over iemand achter de advertentie van een uitvaartonderneming. (Dit zal ineen volgende uitgave van de wijkkrant worden geplaatst).
In het weekend daaraan voorafgaande vieren we de verjaardag van mijn dochter, heel uitbundig vol met verrassingen. Zus die plotseling voor de deur staat, wij die meestal op vakantie zijn maar dit jaar er voor kiezen toch maar te komen en dat soort dingen. Ook werden er veel foto’s gemaakt. Allemaal heel bijzonder. We blijven slapen en de volgende dag worden we uitbundig door haar uitgezwaaid. Later op de avond telefoontje, kom direct naar het ziekenhuis want het gaat niet goed met haar. Het ziet ernaar uit dat ze de ochtend niet gaat halen. Dat haalt ze ook inderdaad niet. Een hectische week en een lange periode daarna breekt aan.
In dit licht geplaatst valt het uitwerken van het interview natuurlijk op een heel bijzonder moment.
Dat ze er niet meer is wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet meer is.
De foto’s, de mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt alles maakt dat ze niet vergeten wordt. Ook merk ik dat het tijd nemen voor rouwen en herinneren goed doet en goed is. Ik krijg haar er niet mee terug maar ze zit verankerd in mijn wezen.