Zeker als je kleine kinderen hebt begint het zo’n beetje in november met St. Maarten, niet veel later komt Sinterklaas aan, daarna is de goede man jarig, dan komen de voorbereidingen op de kerst en als klap op de vuurpijl oud en nieuw.
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik vaak op oudejaarsdag om 23.00 uur
al begin te gapen en met verlangen begin uit te kijken naar de weldadige rust
van 1 januari. Heerlijk. Al was het een beetje druilerig weer, ik genoot ervan
om die eerste dag van het jaar ’s ochtends door de straten te fietsen, wetende
dat bijna iedereen nog versuft binnen zat of lag bij te komen van een nacht
oliebollen eten en vuurwerk afsteken.
Overal de restanten van een feestje, zoals het hoort. Drabbige resten papier, vuurpijlstokjes, hulzen van rotjes, lege flessen en zwartgeblakerde plekken waar vreugdevuren hadden gebrand. Fantastisch.
Nou moet ik je ook bekennen, dat zo leuk
ik het die eerste dag vond, al die rotzooi op straat als overblijfsel van een
feestje, het me na een paar weken net zo hard begon te storen.
Onze mooie wijk. Onze eigen ruimte, waar
we doorheen lopen, fietsen of rijden.. Waar zitten we als we de verantwoordelijkheid
niet nemen om onze eigen troep op te ruimen?
Nog een bekentenis; het bleef maar regenachtig, vochtig weer en ik kon mezelf er niet toe zetten om puin te gaan ruimen, want dat wilde ik wel, ook al had ik de rotzooi zelf niet gemaakt.
Dit ben ik als ouder sowieso gewend. Veel ‘rommel’ opruimen, terwijl ik het niet heb gemaakt. Het inspireerde me wel om me bij de gemeente aan te melden als ‘stille kracht’. Zo’n kracht krijgt gratis hulpmiddelen, zoals een grijper en vuilniszakken en kan dan af en toe wat zwerfvuil wegwerken in de buurt. Mijn zoontje vindt het geweldig, zo’n grijper, dus ik denk dat ik er maar twee bestel.
Afijn, het nieuwe jaar is begonnen. Bij ons althans. In de helft van de wereld, of misschien wel meer, vieren ze traditioneel op heel andere data nieuw jaar. De moslims bijvoorbeeld. Bij hen geeft de maan de tijd aan, wat betekent dat nieuw jaar elke keer op een ander tijdstip valt. Dit jaar ergens eind augustus. De Chinezen zijn ietsje later, hun nieuwe jaar begint op vijf februari. Zij laten zich inspireren door de eigenschappen van dieren. Elk jaar staat in het teken van een dier uit de Chinese dierenriem. Dit jaar is dat het zwijn (of het varken, hoe je wilt).
Volgens de kenners is de heersende sfeer in het komende jaar er daardoor eentje van overvloed en uitwisseling. Dat klinkt goed. Ik zat zelf voor de Oosterparkwijk aan het woord verbinding te denken. En heel veel groen natuurlijk.
Zoals de mensen van Toentje letterlijk die twee pakken, groen als middel om te verbinden. Met de kinderen van zowel de Siebe Jan Boumaschool als de kinderen van de Borgmanschool, die in 2020 onder één dak zullen gaan leren en spelen. Samen zaaien in de moestuin, daarna oogsten en natuurlijk samen eten! Het verbinden van kinderen (en daarmee ook de ouders) met verschillende achtergronden. Zulke initiatieven stemmen me enorm positief en maken ook dat ik hier nog steeds met veel plezier woon. Het gevoel ook dat we het samen doen. Dat er steeds meer mensen zijn die hun ideeën in een concrete vorm weten te gieten.
Mijn laatste bekentenis voorlopig, is dat ik zelf jarenlang op mijn eilandje heb gezeten, mijn dingen besprak in kleine kring en ideeën grotendeels in mijn hoofd bleven hangen. Heel langzaam zijn ze naar beneden in mijn lijf aan het zakken en ben ik begonnen met lopen, met handelen. Ben ik eindelijk daar aangekomen bij het besef dat als je niets doet er ook niets verandert. ‘Walk the talk’, ook een mooi motto voor het komende jaar.