Ik kon me de tijd al bijna niet meer heugen. De tijd dat ons ‘plein’ bestond uit een rustig grasveld omringd met roze bloemige meidoorns en lindebomen.
Meer dan een jaar geleden werd langzaam ons deel van de wijk ‘ingenomen. Ingenomen door werklieden van verschillende bedrijven. Bedrijven die door Nijestee waren ingezet om onze huizen op allerlei manieren van isolatie te voorzien.
Na wekenlang werklui in mijn huis vond ik het wel welletjes en was ik blij toen de werkzaamheden eindelijk klaar waren. Te vroeg gejuicht… ook ons veldje werd ingenomen. Op een dag was ons gras verdwenen en opeens huisden daar de werklui. Alle materialen werden er opgeslagen en schaften konden ze er ook. Weg was onze rust. Parkeren was al lastig de laatste tijd, dat werd nog een graadje erger en regelmatig moest er omgereden worden of gewacht vanwege werkzaamheden op de weg.
Het was een soort invasie van meer dan een jaar lang, maar alles went.
Dit was ons straatbeeld geworden en sommige werkmannen kende ik zelfs bij naam. We groetten en zwaaiden naar elkaar.
Toch begon ik ook weer terug te verlangen naar de rust. De rust die ik hier altijd had gevoeld, met onze mooie groene uitkijk.
Ik werd benaderd door een aantal buurtbewoners. Of ik mee wilde denken over bepaalde stukken in de wijk waaronder ons Goudenregenplein. Wat daar mee te doen als de bouwvakkers hun hielen hadden gelicht? Hoezo wat daar mee te doen? Dacht ik eerst. Ik wil gewoon ons rustige veldje met hondepoep terug (nou ja, liever zonder de poep). Toch was er blijkbaar iets aangeraakt. Waarom niet iets anders?
We hebben de koppen bij elkaar gestoken en kwamen er op uit dat we het geweldig zouden vinden als er een hoogstam fruitboomgaard geplant zou gaan worden, met als ondergroei wilde bloemen, kruiden en eetbare bessen e.d. Een pluktuin met een paar paden en bankjes.
Er is een brief rond gegaan naar de direct omwonenden waarin we ons plan hebben verteld en wachten nu af of ons enthousiasme wordt gedeeld of dat er nog andere leuke initiatieven en/of aanvullingen gaan komen.
Zou er hoe dan ook een andere invulling voor ons veldje zijn gekomen? Ik weet het niet. Misschien gonsde het in andere hoofden al wel langer, maar het lijkt alsof met de beweging en de onrust die er de afgelopen periode is geweest ook een nieuwe kans geboden is. Een kans om ons te heroriënteren op onze gezamenlijke plek.
We zullen het zien, misschien wordt ons enthousiasme niet gedeeld en hebben we straks gewoon ons poepveldje weer terug..
Hoe dan ook, ik ben geïnspireerd!
Foto(s): goudenregenplein | Mark C Hoogenboom.