Wijkwethouder Carine Bloemhoff spreekt graag bewoners, ondernemers en betrokkenen uit de wijk, maar vanwege corona zijn er weinig activiteiten waarbij dat kan. Over nagedacht, door haar zelf en niet door een ambtelijke commissie, waarna ze besloot te gaan wandelen met wijkbewoners. Want met twee wandelen, dat mag wel. Om te praten over wat mooi is, wat beter anders kan en wat jouw ideeën zijn over de wijk.
Je kunt je opgeven voor zo’n wandeling door een mailtje te sturen naar Joost.Nussy@groningen.nl, onder vermelding van jouw naam, waar je de wandeling graag wilt starten in de wijk en waar je het over wilt hebben. Je krijgt dan vanzelf bericht wanneer het kan. Absoluut een aanrader.
Blauwe dorp
Mathilde Boersema bespreekt veel in relatief korte tijd. Carine wil graag meer weten over de wijk en dat kan door met iemand te wandelen die in de wijk woont. Dan hoor en zie je meer en dat is anders dan wanneer je zelf door de straat fietst.
Mathilde woont ruim tien jaar in de Oosterparkwijk en wandelt met Carine eerst door het Blauwe Dorp. Naar de(f)luisterbank, de rode bank op het Lindenhof. De geluidsinstallatie, die geïntegreerd is in de bank en waarmee je naar verhalen van Oosterparkers kunt luisteren, is stuk. Carine maakt een foto en gaat checken of het gemaakt kan worden. Mathilde heeft het ook uitgezocht. De persoon van de geluidsinstallatie meldt dat er al actie was ondernomen en hij verwacht het in mei te kunnen repareren. Carine speelt het toch door aan haar collega om het in te gaten te houden. Mooi als er weer geluid uit de (f)luisterbank komt!
De Blauwe Boerderij kent Carine ook nog niet. Een dame die buiten lekkernijen verkoopt, legt uit dat de ruimtes worden verhuurd aan kunstenaars en om les te geven. Carine stelt vast dat ze met haar kinderen ook nog wel een keer op deze plek wil komen. Dan haalt ze hier een kop koffie om op te drinken op de (f)luisterbank, terwijl de kinderen in de speeltuin spelen.
De Amsterdamse School-stijl is prachtig vormgegeven in een aantal gebouwen in de wijk, zoals het wijkgebouw (Siebe Jan Boumaschool en de voormalige Simon van Hasseltschool) en de Oosterkerk. Initiatieven als Open Kerk en Oosterlicht (met de jeugd op zondagmiddag sporten op het Johan Cruyff-court) worden besproken.
Een van de foto’s op de afvalcontainers in de wijk wordt bekeken. Voor zo’n mooie foto zet je geen afval neer – is het idee erachter. Bovendien is het leuk dat wijkbewoners zelf een foto mogen voordragen. Het levert een vraag van Carine op: “Werkt het ook? Wordt er daadwerkelijk minder afval bijgeplaatst? Hoe en door wie wordt dat gemonitord?” Carine maakt ook hier een foto van. Hopelijk helpen zulke initiatieven om het gedrag positief te beïnvloeden, net zoals het idee is achter de afvalbakken met de kinderkunstwerken erop. Een schone en mooie wijk willen we allemaal, toch?
De kinderen Nune en Davit (9 en 7 jaar oud) worden ook genoemd in het gesprek. Ze zijn geboren en getogen in de Oosterparkwijk, maar moeten met hun ouders terug naar Armenië; het land waar ze nog nooit zijn geweest. Op www.laatzeblijven.nl staat een petitie om ze in Nederland te laten blijven. Bij voldoende handtekeningen moet het besproken worden in de Tweede Kamer. Carine herkent het verhaal en weet dat de burgemeester hier achter de schermen ook mee bezig is. De raamexpositie komt nog aan de orde. Dit is een leuk initiatief waarbij kunstenaars hun werk achter het raam kunnen gaan tonen. Onze wijkdefinitie van kunst? Mooie dingen voor en door Oosterparkers.
En dan zijn de 25 minuten al om…
Rozentuin en Damsterdiep
Mark C Hoogenboom begint in de rozentuin bij het beeld “De jongeling” van Ludwig Oswald Wenckebach (fotootje gemaakt) met de wandeling en ze lopen naar het Damsterdiep. Vandaar langs de Praxis en dan over het gras en – beetje stout – door de narcissen, oversteken naar de duiventillen. Daarna levert hij Carine af bij de volgende wandelaar. We spreken over veranderingen in de wijk, welke goed zijn en welke eigenlijk wel binnenkort zouden mogen plaatsvinden.
Al het groen in de wijk is goed, daar zijn we het makkelijk over eens. Dat er zo’n mix van mensen in de wijk blijkt te wonen, dat is ook mooi. Dat de industrie verdwijnt mag wel en dat het tussendoor voor hele andere activiteiten wordt gebruikt is mooi. Dat het voetbalstadion is verdwenen heeft veel verandering in gang gezet. Ook wel mooi, ook al vindt beslist niet iedereen dat. We lopen langs het Jannes van der Wal Denksportcentrum aan de Oliemuldersweg (fotootje), is ook Amsterdamse stijl.
Dat alles tussen het Damsterdiep, het Eemskanaal en de Sontweg wordt omgevormd naar de Stadshavens, is ook een mooi idee. Maar er wonen daar wel al mensen. Sommigen al heel lang (fotootje). Die zijn helemaal niet zomaar voor een verandering… Vandaar dat we spreken over of veranderen altijd een verbetering is en of je dat van te voren wel kunt weten. Lucas de Man heeft daar wel een mooie filosofische kijk op: je weet niet zeker of veranderen verbeteren betekent, maar net zo min weet je dat voor alles hetzelfde laten. Dan is veranderen eigenlijk vanzelfsprekend interessanter: als het beter is, laat je het zo en als dat niet zo is, verander je het weer.
Dat de Oosterparkwijk een actieve groep duivenhouders heeft, weet Carine Bloemhoff niet, maar dat het bestaat is wel weer typisch iets voor deze wijk. We lopen er langs door de smalle paadjes achter het Damsterdiep. Je ziet af en toe zo’n vlucht duiven boven de wijk samen fitness vliegen en dat is sowieso prachtig.
We spreken niet over het openbaar vervoer, of over de busbaan dwars door de Vinkenstraat. Want we spreken niet over problemen, maar over mooie veranderingen en dat we daar ook met z’n allen van zijn.
Pioenstraat en –park
Gerard Huizinga woont al ruim 16 jaar in de Oosterparkwijk en het bevalt hem prima. Loopt met de hond door de hele wijk en kent inmiddels alle mooie plekken wel. Carine en Gerard blijken een gemeenschappelijke kennis te hebben: een goede vriend van Gerard is de buurman van Carine. Dat geeft sowieso al stof tot praten. Het gesprek gaat over kleine en grote dingen, terwijl ze de Pioenstraat richting het Noor-den oplopen. Geen verf op de lantarenpaal bijvoorbeeld: geen groot ding maar het gaat wel mee in de aantekeningen van de wijkwethouder (fotootje). Maar ook grotere dingen: als de gemeenteraad akkoord gaat met het plan over betaald parkeren, dan wordt de straat ‘teruggegeven’ aan de bewoners. Want als er minder geparkeerd wordt, dan kun je andere dingen doen met de ruimte die dan ontstaat. Er komt dan letterlijk ruimte voor initiatieven. Dat wordt nog puzzelen want de Pioenstraat is twee-richting verkeer, maar de straat hier en daar versmallen is wel een idee. Beter dan drempels, die wel de snelheid omlaag brengen (meer in de buurt van de 30 km/u die er gereden mag worden), maar erg hinderlijk zijn. Bloembakken is wel een idee, vindt Gerard. Hij krijgt meteen de prima vraag terug of het zijn eigen idee is of dat er al meer mensen voor zijn. Die zijn er. En het kan betaald worden uit de gelden die parkeerders betalen, want die vloeien voor een deel terug naar de straat waar het geld opgehaald wordt. Maar goed, hoe je draagvlak krijgt voor bloembakken door de lengte van de Pioenstaat zal nog wel wat praten en sparren vergen.
Ze lopen langs de Siebe Jan Boumaschool en dat wordt waarschijnlijk het wijkcentrum. Als dat werkelijk het wijkcentrum wordt geeft dat meer reuring in de avond dan er nu is. En het wandelpad daar is dan wel een dingetje. Ten eerste is het een handige doorsteek voor fietsers, ook al is het daarvoor nu niet geschikt en ook helemaal niet toegestaan. Plus, ’s avonds na zonsondergang is het een donkere bedoeling want er staat geen verlichting. De lantarenpalen aan de Pioenstraat helpen ook niets, want die staan niet aan de parkkant. Betere verlichting, dat slaat aan bij Carine (fotootje), ze lijkt het pad zelf ook te kennen en te gebruiken.
Ze eindigen de wandeling bij de uitbundige reclames van de nieuwe pizzeria op de hoek van de Oliemuldersweg en de Hortensialaan. Het initiatief om te wandelen met buurtbewoners is leuk. Het laat betrokkenheid zien en het legt contact. De grote dingen in de wijk lijken het meest geschikt voor een gesprekje, maar de kleine dingen mogen ook. Dat is mooi en het is wel bijzonder dat de wijkwethouder daarnaar komt luisteren.
Doorpakken
Na de wandelingen haalt Carine haar fiets op, die voor Mathildes huis staat. Een kopje thee komt er nog aan te pas. Ze informeert direct haar collega bij de gemeente over de besproken punten (met fotootjes) en meldt wat hij moet gaan uitzoeken. Dat geeft een goed gevoel over de betrokkenheid, want het gaat niet onzichtbaar mee. Het wordt opgepakt.
Het is absoluut een heel goed initiatief van de wijkwethouder om zo’n gesprek te organiseren, goed om daarmee door te gaan! De gemeente komt dan in de persoon van een wijkwethouder echt een stap dichterbij de wijk en de bewoners in de wijk.