De plaatjes stellen niet zomaar wat beelden voor, maar het uitzicht dat ik tijdens bezoektijden in het UMCG zag. En de opluchting dat ik na een maand weer eens wat anders zag wanneer ik mijn partner thuis opzocht.
Velen in de week zullen dat gevoel wel kennen. Ploep, ineens verandert de situatie compleet.
Al een paar dagen rommelt er iets in de lucht, en dan bedoel ik geen onweer buiten maar de atmosfeer binnen. De “stemmingen en koersen van ‘beursplein 5’” gaan omslaan. En jawel hoor. Daar gaan we weer. Om 23.00 richting UMCG omdat de dokter het nu wel tijd vond dat er wat beter naar mijn partner gekeken moest worden. Resultaat… opname.
De weken erna werden er weer allerlei onderzoeken gedaan, geworsteld met diverse zaalartsen en verpleegkundigen van allerlei pluimage. Je hebt af en toe de neiging om te spreken van “verplaagkundigen” aangezien er volgens protocollen gewerkt moet worden en de patiënt toch niet als uitgangspunt genomen moet worden. “Wij” weten het natuurlijk beter. Nou niet dus, de patiënt weet het vaak beter dan anderen, hij/zij/hen weet het vaak beter. Uit eigen ervaring weet ik dat, en merk dat wat dit betreft er nog een hoop valt te leren.
Maar goed over dit fenomeen kan ik wel een boek schrijven, en velen met mij denk ik.
Met veel plezier ga ik nu de “Thuiszorg” in en heb al een ludiek hulpmiddel bedacht, namelijk…
Het “ouderenzitje”. Meer als grap dan werkelijkheid maar vond het wel grapvol.
Jullie columnist,
Willem Bouman
